Lejb Fogelman to człowiek renesansu. Urodził się w Legnicy, dorastał w Warszawie, a po marcu 1968 roku wyemigrował do Stanów. Światową sławę zdobył jako prawnik. Dziś żyje między Nowym Jorkiem a Warszawą. Jest partnerem i członkiem komitetu zarządzającego w globalnej kancelarii Greenberg Traurig.
Ale to tylko jedno z jego wcieleń, bo w głębi duszy jest artystą. W tej dziedzinie też się realizuje produkując spektakle teatralne.
Można go czasem spotkać przemierzającego centrum Warszawy w nienagannie skrojonym garniturze i kapeluszu. Jeśli któryś z przechodniów go zainteresuje, to w stylu Sokratesa zatrzymuje go rozmową. Trzeba więc mieć się na baczności.

Często, szczególnie w snach, wracam do Legnicy. Tam się wychowałem. Znowu czuję, jak dziadek Naftuła trzyma mnie za rękę i prowadzi po wybrukowanej kostką ulicy Ułańskiej, na której się urodziłem. Zatrzymujemy się, dziadek gładzi mnie po głowie, mówi coś czułego, nie wiem co, ale wzruszam się, opuszczam głowę, żeby ukryć łzy. Wtedy ulica Ułańska zamienia się w długi rynek z kocimi łbami i już wiem - to na pewno sen, bo jesteśmy w przedwojennym Pułtusku. A tu zaczynają się na siebie nakładać opowieści wujka Szłojme.

Lejb Fogelman to człowiek renesansu. Urodził się w Legnicy, dorastał w Warszawie, a po marcu 1968 roku wyemigrował do Stanów. Światową sławę zdobył jako prawnik. Dziś żyje między Nowym Jorkiem a Warszawą. Jest partnerem i członkiem komitetu zarządzającego w globalnej kancelarii Greenberg Traurig.
Ale to tylko jedno z jego wcieleń, bo w głębi duszy jest artystą. W tej dziedzinie też się realizuje produkując spektakle teatralne.
Można go czasem spotkać przemierzającego centrum Warszawy w nienagannie skrojonym garniturze i kapeluszu. Jeśli któryś z przechodniów go zainteresuje, to w stylu Sokratesa zatrzymuje go rozmową. Trzeba więc mieć się na baczności.

Często, szczególnie w snach, wracam do Legnicy. Tam się wychowałem. Znowu czuję, jak dziadek Naftuła trzyma mnie za rękę i prowadzi po wybrukowanej kostką ulicy Ułańskiej, na której się urodziłem. Zatrzymujemy się, dziadek gładzi mnie po głowie, mówi coś czułego, nie wiem co, ale wzruszam się, opuszczam głowę, żeby ukryć łzy. Wtedy ulica Ułańska zamienia się w długi rynek z kocimi łbami i już wiem - to na pewno sen, bo jesteśmy w przedwojennym Pułtusku. A tu zaczynają się na siebie nakładać opowieści wujka Szłojme.